Het randje van de afgrond

Cheyenne van Walsum
3 dagen geleden
8 minuten om te lezen

Judgment day

Soms zegt een foto meer dan duizend woorden, en dan zeg ik dat als schrijver.

Nog 12 uur te gaan tot judgement day. Het onderzoek van de neuroloog. De scan.

Wat is er exact aan de hand? Als het echt een hernia is, waar zit ie dan? Wat zijn de mogelijkheden? En als een operatie mogelijk is, wat betekent dat dan voor Pablo? Voor ons?

Krijgt hij dan kwaliteit van leven, of zal hij de rest van z'n tijd moeten uitzitten als een vogel in een kooi? Hoe zou het herstel zijn?

Al deze vragen die al de hele week door mijn hoofd spoken, zullen morgen beantwoord worden. Vragen afhankelijk van een keuze, die ik pas kan maken als ik weet wat er aan de hand is.

Wordt het uitstel van executie, of wordt het een nieuw begin?

Kan dit ooit weer gebeuren?

Daar is een vraag waar ik het antwoord wel al van weet: "Ja."

En kan ik met deze kennis, dit aanzien, wetende dat hij ooit weer deze helse pijn zal krijgen, het hem aandoen dit weer mee te maken?

Ben ik een goede moeder, ben ik er echt voor hem, als ik dit een derde keer laat gebeuren?

En als ik alle maatregelen mogelijk tref om te voorkomen dat dit gebeurt, heeft hij dan nog echt een hondenleven?

Kan ik het wel voorkomen?

Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat hij het mooiste en beste leven heeft dat ik hem kan geven? Want die verantwoordelijkheid ligt niet bij hem, maar bij mij. Hij vertrouwt mij erop dat ik de keuze maak die het beste voor hem is.

En die keuze hangt compleet af van wat er uit het gesprek met de neuroloog en de scan zal voortvloeien.

Nog 12 uur.

Nog 12 uur tot ik de meest moeilijke, of de meest makkelijke beslissing van mijn leven zal moeten nemen.

Pablo. Ik heb nog nooit van iemand zoveel gehouden als van jou. En ik heb van veel mensen en dieren gehouden. Ik hou nog steeds van veel mensen en dieren.

Maar Pablo. Je bent mijn kind. Sterker nog, ik ben jouw moederfiguur. We zijn twee handen op 1 buik. We zijn verbonden met hart en ziel. We slapen in een bed, elke vakantie is erop gericht dat jij mee kan. Elke relatie die ik kreeg, hoorde jij bij. In iedere keuze die ik heb gemaakt in mijn leven, ieder pad dat ik heb bewandeld, was jij bij. Je hebt mij fouten zien maken, en ik ben er weleens te weinig voor je geweest. Maar je hebt me altijd vergeven. Je bent nooit minder van mij gaan houden. Je bent zo trouw. En daarom moet ik trouw aan jou zijn. Maar ik weet niet hoe. Ik weet niet waar ik je mee help. Ik kan er nu zelfs niet voor je zijn. Ik moet je krijsend van de pijn achterlaten, tot je weer in je hokje ligt en de morfine weer heerlijk op je inwerkt.

Allemaal dokters zitten aan je. Doen testen met je. En ik ben helemaal hier. Wanneer je me nodig hebt, kan ik er niet voor je zijn. En wanneer je pijn hebt, kan ik het niet wegnemen. En wanneer je je alleen voelt, kan ik er niet voor je zijn.

Het enige wat ik kan doen is hopen dat het goed komt. Maar 2x een hernia... dat is weten dat het nooit meer goedkomt. Het kan slechts tijdelijk weer goed zijn.

We hebben elkaar net gezien. We hebben geknuffeld. En die 5 minuten plezier kostte je weer zoveel pijn. Je gekrijs klonk door tot diep in het ziekenhuis. Een prijs, waarvan je mij niet kan vertellen of dat die het waard is. Maar toch weet ik dat jij "ja"' zou zeggen. Want jij vindt het alles waard om maar even bij mij te zijn. Zo trouw ben je. Zo lief ben je. Moet ik je tegen jezelf beschermen, mijn lieve Pablo? Of is het goed zo. Blijft die pijn het alles waard? Waarom moet ik dat bepalen?

Ik kan het uiteindelijk, maar alleen omdat het moet. Maar dat maakt het niet makkelijk.

Morgen wordt de moeilijkste keus die ik ooit gemaakt heb. Maar ergens diep zit nog steeds de hoop dat het de makkelijkste wordt en dat we over een paar weekjes lekker samen over het strand zullen rennen.

Samen, want alleen is een strand of een bos geen bal aan. Jij maakte het altijd mooi. Jij maakte elke ochtend, middag en avond mooi. Want jij bent mooi. Je bent zo mooi. En zo sterk. Pablo, wat ben jij sterk. Er zit zoveel kracht in jou. Geef mij alsjeblieft wat van die kracht lieverd.

Morgen ben ik bij je. Morgen zijn we samen als de keus gemaakt wordt.

Nog 12 uur.

Ik hou van jou

Meer dan wat dan ook.

De operatie

Na een lang weekend was het eindelijk zo ver: de CT scan. Daaruit werd bevestigd dat er een fikse hernia in zijn nek zat. Eentje die niet over zou gaan met benchrust. Hij moest geopereerd worden en het ziekenhuis had een plekje voor hem vrijgehouden op de OK.

Ik ben akkoord gegaan. Voor de CT scan konden we knuffelen, erna zou hij onder narcose zijn en geopereerd worden. De chirurg legde netjes uit hoe alles in zijn werk ging. Ze zou hem bij zijn keel opensnijden en zo via zijn strot bij zijn nek uitkomen. Het klinkt luguber, maar dit is dus een alledaagse taak daar. De een na de andere hond kwam binnen met dezelfde klachten en pijn als Pablo. De operatie had dus een heel grote kans van slagen.

Ik heb mijn vertrouwen in haar handen gelegd en Pablo is onder het mes gegaan.

Tijdens zijn operatie heb ik direct een crowdfunding opgezet: Er hebben 84 mensen gedoneerd met een totaalbedrag van €3.174,40! Echt, de mensen die hebben gedoneerd: ik ben jullie zo onwijs dankbaar. Echt ieder tientje heeft geholpen mijn jongen bij me te houden. Ik hou van jullie ❤️

De operatie kostte inclusief weekendopname, CT-scan en 3 (uiteindelijk 4) vervolgafspraken €6.000. Ik mocht het verspreid over 5 maanden betalen.

Pablo kwam heel goed uit de operatie. Hij was dezelfde dag al thuis. Ik heb zijn bench helemaal opgemaakt met lekkere dekens, want daar zou hij de komende 5 à 6 weken in moeten besteden. Verdoofd van de gabapentine, lukte dat. Gelukkig kon ik redelijk veel vrij krijgen van mijn werk, en was mijn moeder veel bij hem. We hebben hem deze hele tijd geen moment alleen gelaten. Ik heb zelfs mijn matras op de woonkamer vloer gelegd, om bij hem te kunnen slapen.

Genezen

Na 5 weken was het laatste controlebezoekje. Alles was perfect in orde; we mochten de wandelingen weer opbouwen.

Hij zal nooit meer met een knuffel mogen spelen, of rennen achter de tennisbal. Ik laat hem alleen een beetje huppelen met kleine hondjes, maar niet meer met grote. Hij mag nooit, maar dat heeft eigenlijk echt nooit gemogen, traplopen en van hoogtes afspringen. Dat is wat hem letterlijk genekt heeft.

Maar hij mag wel rennen over het strand, en wildpoepen in het bos. Dus dat is wat we nu doen. En we zijn stikgelukkig🥰

De vorige hernia

De dagen voor de operatie waren somber en duister. Ik heb altijd geweten dat die dag zou komen, en eigenlijk is het mijn schuld dat die dag weer is gekomen.

Bijna 2 jaar ervoor had hij zijn eerste nekhernia. Toen zijn we naar Anicura Sleeuwijk gegaan. Nadat de CT-scan gemaakt en beoordeeld was, kwam de chirurg met een zeer spijtige blik in zijn ogen terug de behandelruimte binnen. 'Dit is een aardig probleemhondje.' Iets in die trend vertelde hij mij. Én een nekhernia, én zijn onderrug staat helemaal scheef. De chirurg zei de hernia zo te kunnen opereren, maar deze beter met benchrust over kon gaan. Nu ik deze hernia terug zie, is die inderdaad heel klein vergeleken met de meest recente.

Na 5 weken rust was de hernia genezen. Het waren helse weken. Ik stond op het punt hem in te laten slapen, omdat zelfs poepen niet meer ging zonder te krijsen. Alles deed pijn. Vijf, zes keer per dag en nacht kreeg hij een pijnscheut. Dan liep hij huilend, hijgend en piepend rond. Ik heb hem die vijf weken niet in de bench gelaten, maar los in de woonkamer. Sindsdien staan er stoeltjes bij ons op de bank, zodat hij er niet op kan springen. Toen kreeg hij deze mand, waar hij tot de dag van vandaag nog stikgelukkig mee is.

Ik belde een ochtend na een vreselijke nacht de chirurg op, omdat ik Pablo uit zijn lijden wilde verlossen. Maar de chirurg weigerde. Hij vertelde me niet de handdoek in de ring te gooien en dat ik steeds een warme kruik net boven zijn nekje moest houden. De spieren verkrampen, ik moest ze ontspannen. Dat deed ik en van de een op de andere dag was de hernia over. Ik had al afscheid van hem genomen, rust gevonden in het lot, en opeens was Pablo daar weer. Geen pijn, weer beginnen met draken. Alsof er niks gebeurd was...

Maar er was wel wat gebeurd. En de chirurg had me instructies gegeven hoe Pablo moest leven, zonder weer een hernia te krijgen. Niet dat je het kan uitsluiten, want dit ras is gewoon genetisch verziekt (als ik het zo mag stellen), maar om de kans te minimaliseren. Want echt 100% voorkomen dat hij ergens op en af springt, kan je niet.

Ik liet de regels op me inwerken en hield Pablo kort, tot ongeveer een jaar later.

Het ging goed, dus ik ging tegen beter weten in de grens opzoeken. Ik wilde hem zo graag hond laten zijn. En mijn beeld van hond laten zijn is spelen met andere honden, hem meenemen op vakantie, hem behandelen als een normale hond.

Maar dat kan niet. Hij is van porselein en dat is nu zo duidelijk gebleken.

Mijn hoop hem een gewone hond te laten zijn, heeft geresulteerd in zoveel pijn, en dat heb ik hem aangedaan.

Ik ben dankbaar voor deze tweede kans. Dankzij Anicura Rijswijk, die hem echt liefdevol heeft ontvangen en geopereerd, dankzij mijn moeder voor al haar steun en tijd, en dankzij de donateurs, heb ik nu een gelukkige hond. Want hij mag wel naar het strand. Hij mag wel rennen. Hij mag nog best hond zijn, en langzaam maar zeker leer ik hoe.

P.S.

Pabo is een Franse bulldog. Toen ik hem gezinslid maakte, was ik meer gefocussed op de goede eigenschappen van deze hondjes, dan de vervelende.

Wil jij een Franse bulldog? Let alsjeblieft goed op de snuit. Ik heb jaren mezelf ervan overtuigd dat hij het niet zo benauwd had en het wel ging: onzin! Dat arme dier had het hartstikke benauwd.

Voor €1.000 heeft Anicura Sleeuwijk hem een BOS operatie gegeven. Zijn neusgaten waren verruimd, zijn amandelen weggehaald en eveneens een stuk van zijn verhemelte. Vanaf dat moment kon hij vrij ademen. Sindsdien zie ik hem er echt van genieten.

Alsjeblieft, als je van je hond houdt: geef hem die BOS-operatie.

Ten tweede: een hernia zit er dik in. Laat je bulletje alsjeblieft niet van de bank springen. De pijn van een hernia gaat echt door merg en been. Het breekt je hart je hond zo te zien.

Alsjeblieft. Als je een bulletje wil, pak dan alsje- alsjeblieft je verantwoording voor hem. Ze zijn zo lief, zo trouw, geef ze hetzelfde terug.

Op de foto's zie je zijn neusje voor de operatie, hoe hij wakker werd na de operatie, en zijn neusje na de operatie. Die neusgaten geniet ik nog elke dag van, hij ook.

Pablo is nu 6 jaar. Ik hoop nog vele mooie jaren met hem te hebben.

Als je aan de hand van deze blog vragen hebt over de BOS operatie, of de hernia, mag je me altijd benaderen.